Krótka historia mojego szycia

Szyję, szyłam i chyba zawsze będę szyć bo po prostu lubię, takie moje hobby i mam nadzieję że zawsze szyć będę dla przyjemności.
Na dzień dzisiejszy nie jest to takie proste. Mam synka 3-letniego którego potrzeby wygrywają walkę z potrzebą szycia. Póki on potrzebuje mojej uwagi muszę o tym zawsze pamiętać. Cały tydzień w pracy i myślenia co to ja uszyję. W domu dopiero późnym popołudniem, więc w tygodniu chwilkę wolnego czasu między praniem, sprzątaniem, kolacją i kąpaniem mam czas na szydełko (w ramach relaksu). Późny wieczór odpada bo rano trzeba wstać i sił już brak na przyjemności. A kiedy weekend nadchodzi to tak w dyskrecji proszę o brzydką pogodę aby posiedzieć w domu bo jak jest ładnie to Mały przychodzi i prosi: „mama chodź na dwór” i idę. Czasem coś z doskoku do maszyny sklecę i latam po ulicy za rowerkiem z igłą w ręku i wykańczam to co zaczęłam. Ach, zapomniałam jeszcze dodać że maszynę do szycia i cały mój warsztat mam u moich rodziców więc ograniczenia jeszcze większe, no ale cóż… może kiedyś się to zmieni…